Gisteren liep ik door de holle wegen van Hoegaarden. We hebben hier werkelijk een prachtig landschap. Na een paar honderd meter laat ik de huizen achter me en loop ik de velden in. Omhoog. Want dat is ook onderdeel van dit mooie stukje Vlaams Brabant, geen vlak stukje te vinden.
Vier jaar geleden was lopen een vast onderdeel van mijn leef ritme. Nu heb ik het net weer opgepakt. En terwijl ik daar zo liep, merkte ik hoe heerlijk ik het vond om weer in beweging te zijn, om de cadans van mijn lichaam te vinden en te volgen en om zo mijn hoofd leeg te maken.
Plots realiseerde ik mij hoeveel verschillende soorten grenzen mij hielpen om zo van dit moment te genieten. Maar laat me eerst even stilstaan bij wat ik precies bedoel met grenzen.
Grenzen maken een onderscheid. Dit is België en dit is Nederland. De tweede eigenschap van grenzen is dat ze ook doorlaatbaar zijn, zo niet dan worden het muren. Er is transport mogelijk tussen België en Nederland, uitwisseling van goederen en ook van mensen en van ideeën. Zo werkt het ook met menselijke grenzen. Bij gezonde grenzen, is er een onderscheid, een duidelijk verschil tussen jij en ik. En we kunnen ook info uitwisselen, openstaan voor elkaars ideeën of emoties.
Grenzen liggen in het midden tussen muren en versmelting. Bij muren is er enkel onderscheid en geen doorlaatbaarheid. Bij versmelting is er enkel doorlaatbaarheid en geen onderscheid. Grenzen zijn én én.
Maar wat heeft dat nu met lopen te maken?
Ten eerste is er een grens tussen mijn denken, voelen en doen. Op een bepaald moment begin ik af te zien op fysiek vlak, maar dat betekent niet automatisch dat ik mentaal en emotioneel af zie. Sterker nog de doorlaatbaarheid kan ervoor zorgen dat mijn positieve gedachten mijn prestatie kunnen beïnvloeden.
De tweede grens is tussen mij en de omgeving. Ik merk dat ik me op sommige momenten meer focus op de natuur rond mij. Mogelijks zelfs een beetje richting versmelting, ik voel me meer en meer één met het geheel. En op andere momenten werkt het beter als ik me wat meer afsluit van de omgeving en mijn aandacht meer richt op mezelf, in een soort cocon ten opzichte van de omgeving.
En derde manier die voor mij zeer belangrijk is bij het lopen (en misschien wel algemeen in mijn leven!) is de grens tussen prestatie en eigenwaarde. Ja, ik vind het leuk om trots te kunnen zijn op mijn resultaat. Maar ik wil niet dat mijn gevoel van eigenwaarde en zelfrespect afhankelijk is van het aantal kilometers ik kan lopen. Ik wil wel dat mijn gevoel van eigenwaarde mij de vrijheid geeft om van mijn beweging te genieten, los van de prestatiedruk.
Bijzonder hé, hoeveel impact ze hebben, die grenzen! https://www.happycoach.be/boundariestraining