Vorige week leek mijn leven een postkaart.
Mijn eerste ervaring in de Franse bergen. Een totaal nieuw plaatje voor mij. Vanop het terras van de B&B was ik al helemaal onder de indruk, maar het leek precies of ik de schoonheid niet kon vatten. Ik miste een dimensie, ik bleef het zien als een postkaart, in 2D dus.
De volgende dag startten we de dag met 30 min bergop lopen en zien hoe ver je komt 😉
Zo krijgen de bergen wel snel een andere invulling, afzien in plaats van op een afstandje genieten! Maar dat is natuurlijk waarom we hier zijn en waarom we dit doen, hoogtemeters maken en conditie opbouwen. Want met ons jaartraject ‘On TOP’ is het doel om mentaal en fysiek te groeien naar de beste versie van jezelf.
De volgende dagen werd het lopen vervangen door stappen… maar dan wel langere afstanden. Ik ontdekten de weilanden tussen de bergen, de bloemetjes in de wei, de watervallen, de gletsjers, de koeien en de bijhorende bellen! De derde dimensie kreeg steeds meer vorm, het postkaartje werd een indrukwekkende omgeving die zoveel kracht uitstraalt. En daartussen mochten wij stijgen en dalen!
De belangrijkste lessen die ik heb geleerd:
· Ritme van je lichaam volgen
· Stap per stap
· Neuriën doet wonderen
Iedereen heeft zijn eigen ritme om een berg te beklimmen of af te dalen. En als je jouw ritme vindt, dan kost het veel minder moeite én verbaas je jezelf waartoe je in staat bent. Het moeilijkste is om je hoofd te ontslaan uit zijn leiderschapspositie. Je hoofd is waarschijnlijk gewend om de baas te zijn. Mijn hoofd mag nog bepalen waar ik naartoe wil, maar mijn lichaam kiest hoe ik er geraak. Mijn mantra hiervoor is: ‘mijn lichaam weet perfect hoe ik daar het best geraak, ik geef ruimte aan mijn lichaam om te bewegen zoals het wil’.
Een blik naar de top, kan je heel veel moed kosten. Je hebt dan wel gekozen dat je die top wil bereiken en dat doel staat in je geest genoteerd. Maar onderweg is het makkelijker om te kiezen voor de stap voor stap strategie. Met elke stap laat je jezelf zien dat je sterk bent, sterker dan als je die stap niet zou hebben gezet. Je bouwt onderweg aan je trots en ondertussen kom je dichter bij je doel.
Ik heb vele ‘stemmen’ geprobeerd in mijn hoofd.
De stimulator: “Allé je kan dit, je gaat nu toch niet opgeven, blijven gaan, vooral blijven gaan”De supporter: “Waauw, komaan, zie eens hoe ver je al bent!”De softy: “Dit is echt wel zwaar, het is geen schande om op te geven, probeer misschien nog tot aan die boom”
En toen probeerde ik de neuriër: “Tjoelala tjoelala tjoelalala”. Mijn lichaam ontspande. Mijn hoofd stopte met de baas zijn en hield zich gewoon bezig met het deuntje.
Ondertussen ben ik een weekje terug thuis en heb ik de 3 lessen toegepast in mijn werk en gezin. Ook daar werken ze 😉
Comments