Waar kan je naartoe als je van jezelf wilt vluchten?

Het is half drie in de nacht. Mijn demonen zijn wakker. Ze spreken me toe. Trekken mijn aandacht. Creëren een steeds groter wordend gevoel van verkramping in mijn maag. De kramp wordt pijn. De stemmen zijn te aanwezig. Ik vind mijn slaap niet terug. Ik sta op.

Ik ken dit. Ik weet dat er een deel is van mij dat verkrampt, dat bang is en dat me steeds wil overtuigen dat ik niet goed bezig ben. Hoe groot en oneindig mijn mind ook is, ik kan niet vluchten van dit deel van mezelf. En als ik het onder ogen kom, dan voel ik me zo klein en machteloos.

Ik sta op. Ik adem.

Een half jaar geleden stond ik op de top van de Kilimanjaro. Een expeditie als metafoor, om de weg naar mijn eigen innerlijke Licht te vinden. Onderweg werd duidelijk voor mij, dat ik me zoveel jaar had gefocust op kracht. En als ik mijn Licht wil leven, als ik mijn ware missie op aarde vorm wil geven, dan heb ik ook Liefde nodig. Geen romantische Liefde. Geen ego die roept dat ik belangrijk ben voor iemand. Maar voelen ik in contact ben met de Universele liefde. Gever en ontvanger zijn van die Liefde, tegelijkertijd.

Ook mijn bang deel is op zoek naar het Licht en dient langs de Liefde te passeren. Want waarom zou iemand zich identificeren met zoiets prachtigs en buitengewoon als het Licht, als je geen oprecht respect hebt voor wie je bent. Elk bang deel is een verkeerd begrepen deel. Ja, ik verkramp en ja ik wil me verstoppen, maar dat is niet wat ik écht wil!

Mijn demonen zijn bang. Bang dat ik niet welkom ben. Bang dat het Licht niet welkom is. En de enige manier dat ik daar verandering in kan brengen, is door zelf oprecht mijn demonen te omarmen in plaats van ervan te vluchten.

Vluchten gaat niet. Liefde is onvermijdelijk. We hebben alleen keuze hoe lang we wachten, hoe lang we uitstellen om het Licht en de Liefde toe te laten.

Want als we onszelf in Liefde zien, dan is er niets om van te vluchten en kan je Zijn in de diepste betekenis van het woord en kan je leven zonder angst.