Het wordt makkelijk gezegd, je moet wat meer van jezelf houden of je moet een beetje beter voor jezelf zorgen. Ik sta wel achter de essentie van deze boodschappen, maar vaak hebben ze als effect dat mensen zich nog onmachtiger voelen.
“Ik zou wel willen en ik snap het wel, maar hoe doe ik dat??”, is een reactie die ik vaak krijg.
Laten we er een praktisch voorbeeld bij halen. Je bent misschien wel iemand die makkelijk zijn eigen verlangens aan de kant zet om toch maar te doen wat een ander van jou verlangt. Herkenbaar?
We zouden kunnen zeggen dat er twee delen zijn in jou. Een deel dat heel makkelijk doet wat de ander verlangt, maar er is ook een ander deel…
Want als er alleen maar dat deel van jou zou zijn dat graag mee gaat in de verlangens van de ander, dan zou dat ook helemaal goed voelen. Maar het voelt niet helemaal goed, want iets in jou wil verdomd wel graag voor jezelf opkomen en iets in jou vindt dat je misschien maar eens moet ophouden met steeds jezelf weg te cijferen.
Weet je, we zijn allemaal geboren in een situatie van complete afhankelijkheid van onze omgeving. We hadden iemand nodig om ons eten te geven, ons een knuffel te geven, enz.
De eerste gedragspatronen die we hebben ontwikkeld staan volledig in het teken van ‘doen wat anderen leuk vinden’ want dan zorgen ze nog beter voor ons.
Voor het gemak noem ik dit deel, dat heeft geleerd om zich aan te passen, de ‘kleine ik’.
Ondertussen ben je natuurlijk geen kind meer. Je bent volwassen, hebt geleerd om voor jezelf te zorgen, je hebt allerlei vaardigheden en overtuigingen ontwikkeld. Van daaruit ontstaat nu het verlangen om meer voor jezelf op te komen. Laten we dit deel jouw ‘grote ik’ noemen.
We hebben allemaal een hoop ‘ikken’ in onszelf, grote en kleine.
We zouden één grote ‘happy family’ kunnen zijn, zo gewoon met onszelf. Vaak is dat niet zo, omdat al die delen, al die ikken vaak niet zo goed met elkaar kunnen communiceren.
Terug naar ons voorbeeld: die ‘kleine ik’ doet zo erg zijn best om nu eindelijk eens beetje erkenning en waardering te krijgen. ‘Grote ik’ vindt dat helemaal niet leuk en duwt zich af van kleine ik.
Wel, voor mij betekent zelfliefde, zelfrespect, hoe onze 'ikken' met elkaar om gaan. Stel je voor dat je ‘grote ik’ begrip zou tonen aan de ‘kleine ik’, voor het gemis aan erkenning dat hij of zij ooit heeft ervaren? Stel je voor dat ‘grote ik’ zich zou opstellen als een soort grote broer of zus, of misschien wel ouder en dat die beslist om nu voor ‘kleine ik’ te zorgen. Want zou er dan gebeuren? Je zou je minder afhankelijk voelen want je geeft aan jezelf want je denkt nodig te hebben van een ander.
En de kans is groot, dat doordat je kleine ik zich veiliger voelt, dat die ook weer voor meer speelsheid en plezier zorgt in jouw leven.
Werken met deze ‘ikken’ maakt het veel praktischer en toepasbaarder om begrippen als zelfliefde, zelfrespect, zelfwaardering, vorm te geven.
Je kan dat zelf ervaren binnen een coaching of loopbaanbegeleiding.
Je kan ook leren om jezelf én anderen hierin te begeleiden, dankzij onze NLP opleiding.