Ontslaan?
Wie?
En waaorm?
Oke, geef me even de tijd om dit uit te leggen.
Dit is een nieuwsbrief over verwachtingen, nu en vroeger.
Wellicht heb je ooit al ergens de wijze raad gehoord, zonder verwachtingen geen ontgoochelingen.
Anderzijds kan een verwachting ons ook blij maken. Het anticiperende geluk voor dat heerlijke moment, kan bijzonder waardevol zijn. Mijn dochter ‘geniet’ al drie weken van haar verjaardag, eind volgende week is het dan eindelijk zo ver. Mijn anticiperend geluk is vaak verbonden aan een moment van ontspanning en niets moeten. Die lege plek in mijn agenda voedt mij al tijdens de drukke dagen.
Maar wat als Jeanne, mijn dochter nu verwacht dat er een spectaculair feest komt, met honderden cadeaus en vele verrassingen. Dan ontstaat de kans wel dat ze ontgoocheld zal zijn.
Een verwachting die niet onder je eigen invloed valt, is kwetsbaarder dan een verwachting waarbij jij er zelf voor kan zorgen dat deze zal worden ingevuld.
Zelf heb ik jaren rondgelopen met een stille en ook wel wat verborgen verwachting. Ik had de verwachting dat iemand of misschien wel iets mij zou redden! Ik was niet in levensgevaar, maar ik voelde me op sommige momenten in mijn leven wel bijzonder slecht en was er absoluut van overtuigd dat geluk buiten mijn bereik was, behalve als er plots een redder zou verschijnen.
Niet bepaald een verwachting waar ik veel impact op had, in tegendeel, ik legde het letterlijk uit mijn handen. Dit had als effect dat ik elke ontmoeting ging onderzoeken vanuit de vraag: ‘wat kan de ander voor mij doen?’ En het zal je niet verrassen, dat ik dan uiteindelijk weer op de ontgoocheling botste dat het ook deze keer weer niet ging gebeuren!
Toen ik dat patroon door had, begon ik mensen te ontslaan 😉
In mijn hoofd zei ik: ‘Ik ontsla -naam van de persoon- van de taak om mij te redden’
En dat was lastig en het gaf het me ruimte.
Na een tijdje ging ik een stap verder en deed ik hetzelfde met mensen uit mijn verleden. Want ook in het verleden kreeg ik niet altijd wat ik wou. En ergens in mijn onbewuste droeg ik die frustratie wel bij mij. Ik heb deze oefening met niemand face to face gedaan. Enkel in mijn hoofd. Mijn ouders, leerkrachten, vriendjes en vriendinnen,… één voor één heb ik ze ontslagen van de taak om voor mij te redden of om ervoor te zorgen dat ik me beter zou voelen.
Dat was mijn taak!
Het feit dat je mensen ontslaat, betekent niet dat ze uit je leven moeten verdwijnen. Het betekent dat je ruimte maakt voor echte verbinding.
Comentarios