“Wat zullen de mensen wel niet zeggen?”
Het klinkt misschien als de stem van één van je ouders…
Maar het blijft één van de grootste beperkingen in ons functioneren. Nog voordat we in actie komen, zijn we bezig met het bedenken van de mogelijke reacties.
Hoe komt dat toch?
We zijn allemaal gevoelig voor bevestiging. Natuurlijk doet het deugd als mensen zeggen dat je goed bezig bent of dat ze je waarderen of dat ze je tof vinden.
Een compliment is leuk, maar hebben we het écht nodig?
Velen van ons leven met het idee dat we die bevestiging van anderen écht nodig hebben. Het nadeel hiervan is dat deze houding per definitie een emotionele afhankelijkheid creëert naar anderen. En dat betekent dat je minder vrij bent om te doen of juist niet te doen waar jij zin in hebt.
Als je jezelf herkent in het bovenstaande, neem het jezelf dan vooral niet kwalijk. Mentaal weet je misschien dat je niet (meer) afhankelijk bent van anderen, maar emotioneel voelt dat niet altijd zo.
Ooit was je wel afhankelijk van anderen. Onze basispatronen zijn gelegd toen we heel jong waren… en toen konden we onszelf nog niet voeden met bevestiging en waardering. Dat kan nu wel…
Je bent nu groter, sterker en wijzer dan toen.
Je kan het nu wél aan als iemand je niet zo tof vindt of je idee niet zo geweldig vindt.
Je bent geen kind meer. Je hebt al zoveel overleefd.
Het kan echt geen kwaad om jezelf wat te voeden met deze gedachte.
En op het cruciale punt, is dit een vraag die je jezelf kan stellen:
Wat is erger, het doen met het risico op (negatieve én positieve) reacties óf het niet doen en in deze emotionele afhankelijkheid blijven.